Jimmy Clark, een legende.

In de lente van 1968 geleden verongelukte Jim Clark. Mark Koense over de inktzwarte dag waarop de autosport een onvergetelijk icoon verloor.

Al twee keer wereldkampioen Formule 1, winnaar van de eerste Grand Prix van het jaar, dominant in de Tasman Cup, favoriet voor de Indy 500. De wereld ligt in de lente van 1968 aan de voeten van Jimmy Clark die overal met alles racet, vrijwel elk weekend.

Voor de eerste zondag van april moet de Schot een keuze maken. Hij heeft een aanbieding van Ford om op Brands Hatch te starten in de BOAC 1000, een sportwagenrace. Maar Colin Chapmans nieuwe Formule 2-auto is klaar en hij wil graag dat Jimmy en diens teamgenoot Graham Hill de snelheid van die Lotus 48 demonstreren op Hockenheim.

Het is koud en nat in Duitsland en de 48 vertoont allerlei kuren. Een kapotte benzinemeter kost Clark de eerste training. En dat komt hem slecht uit, want hij heeft nog nooit eerder gereden op Hockenheim, een tweederangs circuit in een land waar de Nürburgring heilig is. In de tweede training spint Jim van de baan en laat in de pits de rembalans controleren. Het loopt niet. Colin Chapman, die hem altijd feilloos aanvoelt en die aan één blik en een half woord van Clark genoeg heeft om een probleem op te lossen, kan hem deze keer niet helpen: Colin is met zijn familie op vakantie in St. Moritz.

Zondag 7 april. De eerste heat gaat van start op een natte baan en onder een donkere, duistere hemel. Flarden mist hangen tussen de inktzwarte bomen die dicht langs de razendsnelle baan groeien. Clark ligt kortstondig op de vijfde plaats, maar al snel valt zijn roodgouden Lotus met startnummer 1 terug - aan het begin van de vijfde ronde komt hij als achtste langs de pits. Hij rijdt een kansloze, eenzame race, ver achter Chris Lambert, ver voor Robin Widdows. Na de pits duikt Clark rechtsaf de eerste bocht in en gaat vol gas het donkere bos tegemoet. Daar zijn geen tribunes, geen toeschouwers, geen fotografen.

Alleen een eenzame baancommissaris ziet het gebeuren: in een vol gas knik trekt de Lotus ineens naar links, dan naar rechts en vliegt plotseling, met ruim 200 kilometer per uur, recht op de versteende baancommissaris af. Clark draait koortsachtig aan het stuur om zijn wild geworden auto in bedwang te houden. Het lukt hem niet. De auto vliegt op hoge snelheid van de baan, zijwaarts over het gras, de bomen in. Het is doodstil.

Een minuut later raast het veld voorbij, waaronder een jonge Max Mosley: "Ik zag een ambulance in de berm staan en dacht dat er blijkbaar iemand de bomen ingevlogen was. Later was de ambulance ineens verdwenen." Jimmy Clark overlijdt in die ambulance, onderweg naar het ziekenhuis. Het drama dringt pas na de finish door tot in de pits, tot de overige coureurs. Hill en de Lotus monteurs razen naar de onheilsplek. Ze lopen radeloos door het bos, vinden de in stukken gescheurde auto tussen de bomen en leggen ze zwijgend op een vrachtwagen. Zij weten: dit overleeft niemand.

Jimmy is dood en in de autosport grijpt de angst om zich heen. Chris Amon durft de gevreesde vraag uit te spreken die alle coureurs na het drama op Hockenheim bezig houdt: "Los van het verdriet, waren we ook bang: als het Jimmy kon overkomen, wat stond ons dan wel niet te wachten? We hadden het gevoel dat we onze leider hadden verloren."

Misschien was het een lekke band, waarschijnlijk een gebroken achterwielophanging. Dat Clark zomaar van de baan is geraakt, kan niemand geloven. Hij crashte nooit. Hij was veel te goed. Foutloos. De beste.