De laatste Grand Prix van James

Precies op de plek waar hij zes jaar eerder zijn Grand Prix debuut maakte, stapt James Hunt in 1979 definitief uit een F1 wagen.

Er is al veel over hem geschreven. En de uitstekende bioscoopfilm Rush deed er in 2013 nog een schepje bovenop. James Hunt was een begenadigd racetalent met de uitstraling van een rockster. Eentje van de soort die Bernie Ecclestone in de huidige F1 mist. Maar ook eentje die twijfels en angsten had en zichzelf telkens enorm moest opladen om überhaupt in een racewagen te kunnen stappen.

In de F1 geholpen door de extravagante Lord Alexander Hesketh kent Hunt in 1975 en 1976 zijn beste jaren met de wereldtitel als resultaat. Daarna begint langzaam maar zeker een weg naar beneden met als laatste fase een half jaartje in dienst van Walter Wolf Racing. De deal die hij met de schatrijke Canadees Wolf sluit, is erg lucratief. En met de levensstijl die Hunt erop nahoudt, is die financiële injectie erg welkom. Velen twijfelen aan zijn motivatie maar James benadrukt bij de aanvang van 1979 hoe blij hij is met de nieuwe kans en dat hij niet kan wachten om in de nieuwe Wolf WR7 te stappen.

De auto is ontworpen door Harvey Postlethwaite die eerder de succesvolle Hesketh 308 ontwierp waarmee Hunt reed. Maar de F1 is veranderd, de intrede van de wingcars heeft de krachtsverhoudingen op de kop gezet en Postlethwaites ontwerp is niet goed genoeg. Bovendien is de nieuwe auto pas laat klaar en maakt het team de inschattingsfout door de WR7 in een ijskoud Engeland te laten testen door Derek Bell die weliswaar ervaren is maar simpelweg niet snel genoeg om een F1-wagen op de limiet te rijden.

De gevolgen zijn desastreus: de wagen is instabiel en er breken regelmatig onderdelen vanaf zoals een voorvleugel die in Argentinië rakelings langs Hunts helm scheert. In Brazilië trilt het stuurhuis los en in Zuid-Afrika weigeren de remmen, Hunt wordt er moedeloos van en spreekt in maart hardop zijn twijfels uit: “Wat een rijderskampioenschap wordt genoemd is tegenwoordig slechts een constructeurskampioenschap, de rijderskwaliteiten zijn niet meer relevant”.

In Long Beach verschijnt een verbeterd exemplaar van de Wolf, de WR8. En warempel, met een achtste startplaats lijkt het dan de goede kant op te gaan maar het is een eenmalige opleving. Na een crash tijdens de race in België neemt Hunt het besluit om ermee te stoppen. Dat hij twee weken later nog wel de Grand Prix van Monaco rijdt, dient een louter commercieel belang want voor die race nodigt teambaas Wolf ieder jaar veel gasten uit. Hunt komt in Monaco niet ver, bij het ingaan van de vijfde ronde valt de Wolf na Sainte Dévote stil en kan hij voorgoed uitstappen (foto hieronder).

Twee weken na Monaco -op 8 juni 1979- volgt uiteindelijk het persbericht waarin Hunt zijn onmiddellijke afscheid aankondigt, twee dagen later contracteert Wolf de jonge Fin Keke Rosberg als opvolger. Dat ook Rosberg er niet in slaagt een WK-punt met de auto te scoren, is voor Hunt de bevestiging dat hij de juiste keuze heeft gemaakt.