Een teambaas om gek van te worden

In RTL GP Magazine haalde Alan Jones al eens smakelijk over de tijd dat hij Graham Hill en John Surtees als teambaas had. Geen makkelijke mannen.

"Die twee waren zelf coureur geweest en probeerden weer in de cockpit te kruipen door mij te vertellen wat ik moest doen", vertelt Jones over zijn voormalige werkgevers. Dat vooral Surtees (foto boven naast de auto van Alan Jones) moeite had dat hij zelf niet meer achter het stuur zat, ondervonden meer rijders. Het leidde tot pijnlijke momenten zoals tijdens de Franse Grand Prix in 1977.

Surtees heeft Beta als hoofdsponsor binnengehaald en daarmee de onstuimige Vittorio Brambilla als rijder gekregen. Het is een haat-liefde-verhouding tussen de twee. Maar omdat Brambilla nooit over de auto klaagt en af en toe een briljante race rijdt, accepteert Surtees dat de Italiaan regelmatig een auto kapot rijdt (foto onderaan). De tweede auto wordt aanvankelijk door de Oostenrijker Hans Binder bestuurd maar die verlaat in mei het team omdat hij genoeg heeft van zijn teambaas. Larry Perkins neemt de auto in België over. De bebrilde Australiër, in 1976 de bestuurder van de Nederlandse Boro F1, heeft net een paar frustrerende races beleefd in de hopeloze BRM en hoopt met de Surtees WK-punten te kunnen scoren. Na de eerste trainingen wil Perkins de auto anders afstellen omdat die "unstable at high speed" is maar dat accepteert Surtees niet. John vindt dat hij als ex-coureur heel goed weet hoe de auto moet worden afgesteld en de mening van de coureur is daaraan ondergeschikt.

Als Perkins zich twee weken later in Zweden niet eens voor de race kwalificeert, besluit Surtees de wagen op Goodwood zelf opnieuw af te stellen! Bij de volgende race op Dijon merkt Perkins dat de auto anders is, stabieler maar met veel overstuur. Opnieuw stelt hij voor de afstelling aan te passen. Daarmee kwetst hij het ego van de eigenwijze Surtees die 's avonds de jonge Fransman Patrick Tambay benadert. Tambay staat werkloos aan de kant omdat de Ensign waarmee hij zijn F1-debuut zou maken niet klaar is. Een deal is snel gemaakt en de verbouwereerde Perkins moet op zaterdagmorgen toekijken hoe Tambay in "zijn" auto stapt. Larry is hevig teleurgesteld maar zegt niets. In een F1-wagen zal hij na Dijon nooit meer rijden. En Tambay? Die komt niet in de buurt van Perkins' tijden en crasht door onervarenheid op zaterdagmiddag. In de tweede helft van 1977 rijdt hij sensationele races met de Ensign en verdient een contract bij McLaren.

Begin 1979 besluit Surtees te stoppen met zijn F1-team. Dat hij dan nog niet is veranderd, blijkt als hij een Duitse reporter vertelt dat hij "nog net zo snel is als zijn rijders". Ook Alan Jones moet het dan nog een keer ontgelden: "Toen Alan voor mij reed ben ik een paar keer bewust niet meegegaan naar testritten. Maar dan kwam het team nooit met iets bruikbaars terug."

Als coureur was John Surtees fantastisch maar als teambaas om gek van te worden!