Thuis bij Giacomo Agostini
Interviews geven doet hij nooit thuis, foto's maken is er verboden. Voor ons maakte Giacomo een uitzondering - voor één keer opende hij de deur van zijn huis. En zelfs van zijn dromen.
In de allereerste RTL GP Magazine, nummer 1 2007, kun het complete interview met Ago lezen, hier een fragment uit het bijzondere gesprek dat Mark Koense voerde met de meest succesvolle motorcoureur aller tijden, plus een link naar onze foto gallery met unieke foto's gemaakt in Giacomo's schatkamer.
Ineens staat hij op. "Kom", zegt hij, "we gaan naar boven." Boven is zijn kantoor, of liever gezegd een klein museum. Op de grond oude helmen en bekers, aan de muren posters, schilderijen, nog meer bekers. Ontelbaar veel bekers. "Ik mag het hier wel eens opruimen...", mompelt de kleine man met veel gevoel voor understatement. "Wacht, ik zal je nog wat laten zien." De wandspiegel tegenover zijn bureau blijkt een geheime deur te zijn. Ineens staan we in een tweede kamer. Deze smetteloos ingerichte spelonk is gereserveerd voor zijn mooiste bokalen en een enorm biljart. Mevrouw Agostini steekt haar verbaasde hoofd om de hoek en rent meteen de trap af. "Ik ben zo terug", roept ze, "deze kans krijg ik niet vaak!" Giacomo is ook verdwenen, hij staat in een donkere hoek en is stil, voor het eerst sinds ruim een uur. "Kijk", zegt hij, als hij weer uit de schaduw stapt. "Dit is mijn allereerste beker." Hij kijkt naar de kleine trofee, streelt zachtjes de inscripties. Zijn vrouw rukt hem uit zijn droom: "Zal ik deze bekers ook maar even afstoffen, liefje?" Grijnzend wijst ze op twee lijstjes met daarin foto's van een jonge Agostini met twee van de vele vriendinnen uit die tijd. "Deze kamer is altijd op slot", verklaart zijn echtgenote, "dus ik grijp mijn kans!"
Een heerlijke geur vanuit de keuken vult de half duistere schatkamer. De lunch is klaar. We gaan naar beneden, Giacomo schept de pasta op. Tijd voor de laatste vraag. "Omdat je zolang geracet hebt, droom je dan nog wel eens dat je weer op de motor zit, dat je weer racet?" De groene ogen flikkeren en kijken me een fractie van een seconde verrast aan, alsof hij denkt: "Hoe wéét jij dat?" Hij herstelt zich snel en knikt. "Ja, af en toe droom ik ervan. Het gekke is dat ik dan vrijwel altijd droom dat ik aankom bij de start en dat iedereen al is vertrokken. Ik denk dat het komt omdat ik vroeger altijd pas op het allerlaatste moment bij de start arriveerde. Ik bleef liever zo lang mogelijk alleen. Als ik de deur van mijn caravan opende en naar het circuit wandelde, pas dan kwam de spanning. Die spanning was verschrikkelijk. Ik lachte altijd wel, maar van binnen stierf ik van de zenuwen..." Zijn ogen staren naar het tafelblad, de kleine handen spelen met een theelepel. De smalle glimlach en de stilte zeggen genoeg: Giacomo Agostini is eigenlijk nooit gestopt. Hij racet alleen niet meer.
